ფსიქოანალიზი და ფსიქოთერაპია – მინიშნება წვრთნის უნიფიცირებაზე

ფსიქოანალიზი და ფსიქოთერაპია –მინიშნება წვრთნის უნიფიცირებაზე Prof. Dr. med. Dr. phil. Horst Kächele

ფსიქოანალიზი  თავიდანვე   გავრცელდა  როგორც სამეცნიერო დისციპლინა და  როგორც მკურნალობის ერთ- ერთ სახე.  წარმოიშვა რა დასავლეთ ნახევარსფეროში,  ვენიდან  მან თანდათანობით გადაინაცვლა  ბერლინში, შემდეგ ბუდაპეშტში, ლონდონში,  მოსკოვსა   (Luria  , იხ, Etkind 2000) და კალკუტაში(Bose1924, იხ. Vaidyanathan& Kripal  1999). გადაიარა რა ატლანტიკის ოკეანე, ფსიქოანალიტიკურმა  მოძრაობამ თავად ფროიდის  გაწვრთნილი ხალხის საშუალებით დაიპყრო ჩრდილოეთ  ამერიკა.  ფროიდმა უკვე 1911 წ. გააკეთა  კომენტარი ჩილელი ექიმის, გრევის, იმ  სტატიაზე, რომელშიც  ლათინურ ამერიკაში პირველად არის მოხსენიებული ფსიქოანალიზი.  თუმცა  ლათინურ ამერიკაში ფსიქოანალიზის საწვრთნელი ბაზისის ჩამოყალიბება 40 –იან წლებში   მატე ბლანკოს უდიდესი დამსახურებად ითვლება .  იაპონელი ანა;ლიტიკოსი დოი წერს  “დამოკიდებულების ანატომიის შესახებ”(1971);  ამ ნაშრომში მან     სპეციფიკური   იაპონური ცნების- ”ამაე’-ს  განმარტებისათვის 2005წ. სიგურნის პრემია მიიღო.  რკინის Fფარდის ახდის შემდეგ ყოფილი საბჭოთა კავშირის Qქვეყნებს სწრაფად მოეფინენ  მისიონერები სხვადასხვა Fფსიქოანალიტიკური მიმართულების წარმომადგენლობებიდან. რუსეთში 1993წ.   ელცინის დროს  ხელი მოეწერა “რუსული ფსიქოანალიზის რეინსტალაციას” (რეშეტნიკოვი 1996). ამჟმად ჩვენ მოწმენი ვართ ფსიქოანალისის ინპლანტაციისა ჩინეთში სხვადასხვა ფსიქოანალიტიკუკური ჯგუფების მიერ. მოცემულ ასპექტში შესაძლებელია ვილაპარაკოთ ფსიქოანალიზის გლობალიზაციის შესახებ; თუმცა უფრო ახლოდან თუ შევხედავთ საკითხს,    შეუძლებელია   შეუმჩნეველი დარჩეს მკურნალობის პრაქტიკის ის მრავალფეროვნება, რომელსაც დღეს -დღეობით F ტერმინი ფსიქოანალიზი კრავს ერთად.  განა რად უნდა იმას თქმა,    თუ რა  მკვეთრი განსხვავებია  მოსალოდნელი ფსიქოანალიზსა და ფსიქოანალიზზე დამყარებულ მკურნალობის მეთოდებს შორის.   რა  მახვილი უნდა გაკეთდეს წვრთნის Dდროს, რათა ეს განსხვავებანი თავიდან იქნას აცილებული?
კამათი ფსიქოანალიზსა და მისგან წარმოშობილ მიმდინარეობებს შორის არსებულ  სხვაობასა  და მსგავსებაზე ფროიდის დროიდან მომდინარეობს. ერთი მხრივ, ფროიდი ლაპარაკობდა   “ ხანმოკლე ანალიზზე დადებითი შედეგით”, რომელის ამაღლებს თერაპევტის თვითშეფასებას. ეს ხანმოკლე მეთოდები- ვუწოდოთ მათ ფსიქოანალიტიკური მიმართულების, ან ფსიქოდინამიური თერაპიები-  ენაცვლებიან  ფსიქოანალიზს, რადგანაც დღესდღეობით ისინი დომინირებენ. მათი გამოცხადება  “სამეცნიერო თვალსაზრისით უმნიშვნელოდ”  (Galazer-Levi 2001; Kächele 2001)  არ  იქნებოდა   სამართლიანი (Fonagy & Kächele 2009);. ამ თერაპიების სხვადასხვა   ემპირიულ  შესწავლას თავისი წვლილი შეაქვს   თერაპიის თეორიაში, რაც …  გვეხმარება   გავიღრმავოთ ცოდნა   გარკვეული სახის ოპერაციებსა და ინტერვენციებს შორის ურთიერთმიმართებაზე  და დავინახოთ გარკვეული სახის სპეციფიკური ცვლილებების გამოვლენა  ან მარცხი”(Eagle 1984, პ.163).   ამ   სამკურნალოდ ორიენტირებული მოდელების   საპირისპიროდ ფროიდს სურდა, რომ  Qჭეშმარიტ ანალიზს წარმატება  მოეპოვებინა    ” გონებრივი განვითარების უღრმეს და ყველაზე პრიმიტიულ  ფენებში ჩაღრმავებით , რათა   იქ მოგვარებულიყო ის  პრობლემები, რომლებმაც თავის მხრივ გამოიწვიეს  შემდგომი  ფორმაციების  პრობლემები(Freud1918ბ, გვ. 10).”
იგივე გაორება- თერაპია სიმართლის წინააღმდეგ- წლების შემდეგაც გრძელდება: “მე ვამბობ, რომ   ფსიქოანალიზი დაიწყო როგორც მკურნალობის მეთოდი; მაგრამ მე არ მინდა ის  წარმოგიდგინოთ  როგორც  მკურნალობის უპირატესი მეთოდი. მე მის ღირებულებას ვაფასებ იმ სიმართლის გამო, რომელსაც ის შეიცავს, იმ ცოდნის გამო, რომელსაც  იგი გვაძლევს ადამიანის, მის ბუნების შესახებ, იმ საკითხების გამო, რომელის მას აწუხებს, იმის გამო, რომ იგი პოულობს დაფარულ კავშირებს ჩვენს  სრულიად განსხვავებულ ქმედებებს შორის.”
ფროიდის იმ ადრეულმა შეხედულებამ , რომ თერაპია გაანადგურებს მეცნიერებას (1927ა, პ. 254), იგი იმ დასკვნამდე მიიყვანა, რომ კვლევის მკაცრი( ახლა ეს უარყოფილია) ობიექტური წესები საუკეთესო სამეცნიერო პირობებს ქმნის  იმისათვის, რომ მოხდეს პ-ის უადრესი მოგონებების რეკონსტრუქცია  და რომ ამნეზიის მოხსნა(უნცოვერ) ქმნის თერაპიისათვის ოპტიმალურ პირობებს. სხვა კონტექსტში F ფროიდი ხაზს უსვამდა იმას, რომ   შექმნილი ყოფილიყო ყველაზე ხელშემწყობი  პირობები ცვლილებებისათვის(1919ე, პ. 183)  თითოეულ თერაპიულ სიტუაციაში, ანუ იგი ცნობდა პაციენტზე ორიენტირებული მოქნილობის აუცილებლობას (1910დ, პ. 145).
თერაპიული სიტუაციის შექმნა წინაპირობაა არაცნობიერი ფსიქიკური პროცესების განცობიერებისა და შთაწვდომისათვის .  ფროიდი ჯეროვნად არ აფასებდა იმ ცდებს, რომლების დაკავშირებული იყო  თერაპიული ცვლილებების დემონსტრირებისა და მკურნალი ფაქტორების გარკვევასთან. ერთ ადგილას ის წერს: ”ფსიქოანალიზი მიუკერძოებელი სამეცნიერო გამოკვლევა კი არ არის, არამედ თერაპიული საზომია.  მთავარია- რაიმე  კი არ ვამტკიცოთ,   არამედ,  უბრალოდ, შევცვალოთ” (1909ბ, პ. 104).   ორი ასპექტის დაპირისპირება- ის, რომ ფსიქოანალიზი ზრუნავს სიმართლეზე, ხოლო ფსიქოთერაპია თერაპიაზე- საკამათოა. ავადმყოფობის განვითარების (ეტიოლოგიის)  ძალიან ბევრი საკითხს   არ შეიძლება ნათელი მოეფინოს მხოლოდ პაციენტთა ანალიზით, როგორი    სეტინგიც არ უნდა იყოს.  ეს არ უარყოფს იმას, რომ ბიოგრაფიული კავშირების გამორკვევა შეიძლება თერაპიული იყოს; წარსული გამოცდილების ანალიზის პროცესში და პ-ის არაცნობიერის გამოკვლევით  მოდიფიცირებულ იქნა ინტერსუბიექტური გამოცდილების გონებრივი მოდელი    (Fonagy 1999, პ. 1011).
ამას მივყავართ პოზიციის გარკვევის ძირეულ საკითხთან; თანამედროვე თერაპიის    პოზიცია წარმოადგენს  იმის ჩვენებას, თუ როგორ ხდება თერაპიული ცვლილებები ფსიქოანალიზის მსვლელობაში  და იმის განმარტებას, თუ რა ურთიერთმიმართებაა ამ ცვლილებებსა და ანალიტიკოსის მიერ გამოყენებულ თეორიებს    შორის (შანდლერ 1983).
მოძველებული პოზიციის ცვლილებას მივყავართ ძირეულ საკითხთან: კამათი მიმდინარეობს თეორიულ, პრაქტიკულ და  პოლიტიკურ საკითხებს შორის: ეს  განსხვავებანი ტექნიკაში, თერაპიის  პროცესში და მიმართულებებში, ნიშნავს თუ არა “ხარისხობრივ” განსხვავებას, რასაც შემდეგ მივყავართ უფრო მკვეთრი განსხვავებებისაკენ?  ეს წარმოშობს მნიშვნელოვან ემპირიულ  საკითხს: შეიძლება თუ არა მათი ემპირიულად გარჩევა? ფსიქოანალიზის ფსიქოანალიტიკური თერაპიებისაგან გამოცალკევების საკითხზე  ბევრი ენერგია  და მელანი დახარჯულა(Käცჰელე 1994).  კამათი ძირითადად ორი არჩევანს შორისაა: ერთი შეხედულებაა , მაგ. კერბერნის(1999) კატეგორიული მოთხოვნა, რომ ფსიქოანალიზი ცალკე გამოვყოთ ფსიქოანალიტიკური თერაპიებიებისაგან; მეორე მიმართულება არჩევს განზომილებით მიდგომას, რომელის შესაბამისია  კლინიკური მუშაობის ემპირიულ განზომილებისა(ჭალლერსტეინ 1995).  თუ ამ კუთხით  მივუდექით,  ნებისმიერი პრაქტიკა, რომელიც ითვალისწინებს ქვემოთ ჩამოთვლილ კრიტერიუმებს, შეიძლება ჩაითვალოს ფსიქოანალიზად  იმ ხარისხით , რა ხარისხითაც არის მასში რეალიზირებული ფსიქოანალიტიკური ტექნიკის თეორიის  ძირითადი დებულებანი.
მას შემდეგ,  რაც გლოვერმა გაავრცელა კითხვარი Bბრიტანეთის საზოგადოების წევრებს შორის ფსიქოანალიტიკოსთაA ტექნიკის გამოკვლევის მიზნით(Gლოვერ & Bრიერლეყ 1940), ყველა ემპირიული გამოკვლევა მცირე სისტემატიზირებას იძლევა იმ მკვეთრი განსხვავებისა , რაც არსებობს ფსიქოანალიზსა და ფსიქოანალიტიკურ თერაპიას შორის. გასული საუკუნის 50 –იან წლებში  მ. გილმა წარმოადგინა ფსიქოანალისზის განსაზღვრება გამოარჩია მისი  შინაგანი და გარეგანი კრიტერიუმები, რომლებიც მან 1984 წელს გადააკეტა. “შინაგანი” კრიტერიუმია : ტრანსფერის ანალიზი, ნეიტრალური ანალიტიკოსი, რეგრესიული გადატანითი(ტრანსფერული) ნევროზის დაწყება და ამ ხელოვნურად გამოწვეული ნევროზის გადაჭრა ინტერპრეტაციების საშუალებით. “გარე კრიტერიუმი”: “სეანსთა სიხშირე, ტახტის გამოყენება, შედარებით კარგად ინტეგრირებული (ანალიზირებადი) პაციენტი…  და ბოლომდე გაწვრთნილი ანალიტიკოსი”. მაგრამ, ჩემი აზრით, ეს განსაზღვრებანი ვერ უძლებს ემპირიულ დაკვირვებას. გადატანის ანალიზი წარმოადგენს ყველა სახის ფსიქოანალიტიკური თერაპიის შესწავლის საკითხს(ჩონნოლლყ ეტ ალ. 1996, 1999; Lუბორსკყ & ჩრიტს-ჩჰრისტოპჰ 1998; Hოეგლუნდ 2004).  თავის მხრივ, გადატანითი (ტრანსფერული) ნევროზის საკითხი კითხვის ნიშნის ქვეშ Aარის  და გადატანის ნევროზის გადაწყვეტის საკითხიც საჭოჭმანო ხდება დაკვირვებული შესწავლის შედეგად(შchlessinger & Robins1983). ნეიტრალურობის საკითხზე  ცხარე კამათი მიმდინარეობს( Schahter & Kächele 2007); მაგალითად, მენინგერის ფონდის  (Menninger Foundation )  შედარებითი     გამოკვლევის  ყველაზე ამბიციურმა პროექტმა  ვალენშტეინი  მიიყვანა დასკვნამდე, რომ საზღვრები ბუნდოვანია: ” ფსიქოანალიზის თერაპიული მოდალობები -ექსპრესიული ფსიქოთერაპია და  სუპორტული ფსიქოთერაპია -არ არსებობენ იდეალურად სუფთა ფორმით აქტუალური პრაქტიკის რეალურ სამყაროში.  თერაპიები წარმოადგენს ექპრესიულ-ინტერპრეტატიულ და სუპორტულ- ელემენტების ნარევს.. და…   საბოლოო შედეგები, რომლებიც მიიღწევა სპექტრის ორ  ბოლოში მყოფი თერაპიების შედეგად ,   ბევრად უფრო უახლოვდება ერთმანეთს,  ვიდრე ეს მოსალოდნელი იქნებოდა   ამგვარი განსხვავებული მოდალობებისაგან.   (ჭალლერსტეინ 1989, პ. 205).
Aამგვარად, მოლოდინის საწინააღმდეგოდ, არ არსებობს მკვეთრი განსხვავება სუპორტულ -ექსპრესიულ,  ანალიტიკურ  ფსიქოთერაპიასა და ფსიქოანალიზს შორის.   მკურნალობის ხერხის საშუალო შედეგი ფრიად საშუალო იყო; სუპორტული ტექნიკები ისევე შედეგიანი იყო,  როგორც უფრო ინტერპრეტატიული  და ფსიქოანალიტიკოსები თურმე უფრო მეტად იყენებენ სუპორტულ ტექნიკას, ვიდრე ეს მოსალოდნელი იყო.  თუნდაც ეს გამოკვლევები ვინმემ გააკრიტიკოს იმის გამო, რომ  პაციენთტა ნაწილი არ შეესაბამებოდა იმ შემთხვევებს, რომლებიც ჩვეულებრივ გვხვდება  კერძო პრაქტიკაში- შედეგები გასაოცარია და გვიბიძგებს შემარბილებელი ფაქტორების მეორადი გამოკვლევებისაკენ.     გარდა პიროვნული განწყობებისა, თერაპიულ ცვლილებებს პაციენტებში იწვევს კეთილგანწყობილი ინტერპერსონალური სქემა (შჰარარ & Bლატტ 2005).
აბლონმა და ჯონსმა   á”ანალიტიკური პროცესის პროტოტიპის ” ოპერაციულ აღწერაში იმის დემონსტრირება მოახდინეს,    რომ დიფერენციაციიისათვის შესაძლოა სასარგებლო იყოს  რაოდენობრივი,  და არა  ხარისხობრივი განსხვავება.      ანალიტიკურ პროცესს ადგილი აქვს ანალიტიკურ თერაპიაში, თუმცა უფრო Mმნიშვნელოვანწილად ფსიქოანალიტიკურ მკურნალობაში. ამიტომ გრანტსა და სანდელს სწამთ, რომ მენინგერის სწავლების  შედეგებმა გააცოცხლეს კამათი “ფსიქოთერაპია ფსიქოანალისის წინააღმდეგ”, იმიტომ  რომ რამოდენიმე ემპირიული ფაქტი წამოწიეს წინ. ‘’ საჭიროა უფრო მეტი ამდაგვარი ემპირიული მასალის მოპოვება.” გარდა ამისა, გვერდზე რომ გადავდოთ მკურნალობის კატეგორიების თანკვეთა, ანალიტიკოსისა და თერაპევტის პიროვნებისა   და სტილის განსხვავება უზარმაზარია,  და ამის  გავლენა საბოლოო შედეგზე ძალიან დიდია(შანდელლ 2007; შანდელლ ეტ ალ. 2007).
რადგანაც არ არსებობს ფსიქოანალიზის საყოველთაოდ გაზიარებული განმარტება , ჩვენ დავამთავრებთ ფსიქოთერაპიის განმარტებით –ეს არის ის, რასაც   ფსიქოანალიზი აკეთბს პრაქტიკაში. მაგრამ ვინ იმსახურებს ფსიქოანალიტიკოსის სახელს? აქვს კი საერთაშორისო ფსიქოანალიტიკურ ასოციაციას პრივილეგია ან ძალაუფლება მარტომ  გადაწყვიტოს, თუ ვის ეწოდოს ფსიქოანალიტიკოსი?  აქვთ კი  სხვადასხვა ქვეყნების  არა –IPA ანალიტიკოსებს- მაგ- იტალიაში, გერმანიასა და  ბრიტანეთში -სხვადასხვა მიმდინარეობანი? რუსული, ჩინური ასოციაციები ახლად გაჩენილი წევრებით ჩაითვლება თუ არა ჭეშმარიტად ანალიტიკურად?
თჰომä &Kაეცჰელე (1987) “ფსიქოანალიტიკურ Pპრაქტიკას” წარმოიდგენს  როგორც ამოცანას, რომელიც იყენებს  შეთანხმებულ ტექნიკურ რეკომენდაციებს სხვადასხვა სეტინგში.  თითოეული რეკომენდაცია დიდ გასაქანს უტოვებს პაციენტზე გათვლილ მოდიფიცირებას .  ამას იქით მიყვართ ,  რომ ფსიქოანალიტიკური პრაქტიკა Fფარავს  ბუნდოვანი განმარტების  დიდი სპექტრის მომცველ შემთხვევებს.  თითოეული მათგანი იმდენად    უახლოვდება ან შორდება ანალიტიკური მუშაობის პროტოტიპს, როგორც ამას აბლონი და ჯონსი წერენ (2005). მაგრამ ვაი რომ   მათი პროტოტიპული კონსტრუქცია აგებულია  იმ  ანალიტიკოსების მოდელზე,  რომლებიც მუშაობენ ჩრდილო ამერიკული ეგო ფსიქოლოგიით. რა ვუყოთ კლეინიანურ პროტოტიპს, ან კოჰუტიანურს, ანდა ლაკანიანურს? რა დოზით იზიარებენ სხვადასხვა სკოლების წარმომადგენლები   ფსიქოანალიტიკური  თერაპიის ბაზისის მინიმუმს? კლინიკური ფსიქოანალიზის საფუძველს წარმოადგენს  თერაპიული ურთიერთობანი – გადატანა, უკუგადატანა, წინააღმდგობა, ინსაიტი (შთახედვა), დაცვითი მექანიზმები და ასევე თამაშის ისეთი  წესები, როგორიცაა,  მაგ,    თავისუფალი ასოციაციები,   სიზმრის მასალის გამოყენება და ფოკუსირება  აქ და ამჟამად ინტერაქციაზე განმტკიცებული ანალიტიკოსის ყურადღებიანი დამოკიდებულებით, ზომიერი ნეიტრალობით და ა.შ. ეს შესაძლებელს ხდის არგუმენტის  შებრუნებას საპირისპირო მიმართულებით.  სხვადასხვა სკოლის წარმომადგენელ  ყველა თერაპევტს, რომელიც იყენებს ამ ძირეულ ცნებებს –მიუხედავად იმისა რა ხარისხით   ან ინტენსივობით აკეთებს ამას – უნდა ვუწოდოთ ფსიქოანალიტიკური თერაპევტი. მაგარამ, თუ ბოლომდე გულწრფელნი ვიქნებით, უნდა ვთქვათ, რომ სწორედ ინტენსიური სტილით მომუშავე ფსიქოანალიტიკოსმა თერაპევტებმა შექმნეს  თეორიული საფუძვლები და დაწერეს წიგნები და სტატიები, რომლებსაც ჩვენ ყურადღებით ვსწავლობთ.
საინტერესოა აღვნიშნოთ, რომ უცხო თვალისათვის ჩვენი პროფესიის ხალხის სხვადასხვა ჯგუფი ერთნაირი ჩანს, რადგანაც ყველა მათგანი ფსიქოდინამიური ფსიქოანალიზის პრაქტიკას მისდევს. ფორდის და ურბანის  ( 1963) ,,ფსიქოთერაპიის სისტემებში” ფორმულირებულია კონცეპტუალური მექანიზმი, რომელიც გამოიყენება ისეთი ძირითადი სისტემების იდენტიფიკაციისთვის, როგორიცაა ფსიქოანალიზური, კოგნიტურ-ბიჰევიორული, სისტემური და სხვა. ამ  კონცეპტუალურმა ხერხმა მიგვიყვანა გრეივის და თანაავტორების (1994) მიერ მკურნალობის შედეგის ცნობილ მეტაანალიზამდე.  გონებაგახსნილი დამკვირვებლისათვის მოკლევადიანი, საშუალო ხანგრძლივობის და უფრო ხანგრძლივი ფსიქოანალიტიკური თერაპია ფსიქოთერაპიის ერთსა და იმავე სისტემას ეკუთვნის. საჭიროა თუ არა შევინარჩუნოთ განსხვავებულობა სხვადასხვა ფსიქოთერაპიულ სამყაროთა შორის? ჩვენი აზრით, ეს სხვაობები მთავარ როლს არ თამაშობს პაციენტების თვალში, ხოლო მოკლევადიანი მკურნალობოს კვლევის შედეგები კი გვაფიქრებინებს, რომ სპეციფიური ტექნიკა, რომელიც გამორიცხავს ანალიტიკოსის პიროვნულობას და სტილს, არ უნდა იყოს გადამწყვეტი   თერაპიული შედეგისთვის (ჭამპოლდ 2001) .
ობიექტური სიმართლის ძიების ტრადიციული ანალიტიკური მიზნები უკვე გადაიზარდა   ჭეშმარიტების ძიებაში (შპენცე 1982). გავარდის და ვესტენის ( 2003 ) თანახმად, თანამედროვე თერაპიის სამიზნე მრავალფეროვანია: არაცნობიერი ასოციაციების შეცვლა, ცნობიერი აზრების შეცვლა, გრძნობების, მოტივაციის და აფექტის რეგულაცია. ასევე მრავალფეროვანია ამ მიზნის მიღწევის საშუალებები: ინსაიტის გამოწვევა,  ურთიერთობა, როგორც თერაპიული ზემოქმედების საშუალება და სხვა მეორეული სტრატეგიების გამოყენება. ეს მისაღები უნდა იყოს  ფსიქოანალიტიკურ თერაპიაში მომუშავე უმეტესი თერაპევტებისთვის. ამ დისკუსიის მთავარი საკითხია ერთმანეთისგან განსხვავებულად განხილული მიდგომების თერაპიული   შედეგის შეფასება.
ხდება ხოლმე, რომ  ,,კლინიკური პასტორალური სამუშაო” და ,,ადამიანის გონების შთაწვდომა ” თანაბრად მიმდინარეობს ( ფროიდი 1927ა, გვ. 256); მკურნალობის ზოგიერთ  შემთხვევაში ისინი მთლიანად ემთხვევა ერთმანეთს,   სხვა შემთხვევაში ასე არაა;   დღევანდელი კვლევის შინაარსიდან და მოთხოვნიდან გამომდინარე არც ღირს, რომ მათი დამთხვევა აუცილებელი გახდეს ყოველი ფსიქოანალიტიკური ფორმისთვის. დღევანდელობა საჭიროებს, რომ  ფსიქოანალიტიკური  ნარატივები გადაიზარდოს ცალკეული შემთხვევების ემპირიულ შესწავლაში (Kეცჰელე ეტ ალ.2009) და ფართო ჯგუფების შესწავლაში (Fონაგყ ეტ ალ.2002).     გერმანიაში, მაღალი და დაბალი სიხშირის ფსიქოანალიტიკურ თერაპიაში მყოფი პაციენტების ფართო ჯგუფებზე წარმოებულმა ხანგრძლივმა დაკვირვებამ,  განამტკიცა ის მოსაზრება, რომ მკურნალობის სასურველი და  სტაბილური შედეგი არ შეიძლება  აიხსნას  მხოლოდ მკურნალობის ინტენსიურობით  (Lეუზინგერ- Bოჰლებერ ეტ ალ. 2003) .
ნებისმიერი კრიტიკულად განწყობილი დამკვირვებლისთვის არსებული სიტუაცია ჰგავს  ,, პრაქტიკის მარცხს  თეორიის ინფორმირებაში” (Fონაგყ 2006 ), რაც ლოგიკურად  იწვევს ბოლო წლებში წამოწეული ,,პრაქტიკის, როგორც დამოუკიდებელი პროცესის, შესწავლას” (ჟიმენეზ 2009) . მაგრამ რა პრაქტიკის შესახებ ვსაუბრობთ? ფსიქოანალიტიკური პრაქტიკის ვერსიები განსხვავებულია არა მხოლოდ სხვადასხვა ქვეყანაში, არამედ ქალაქებშიც კი, და თვალნათლივია, რომ პრაქტიკაზე ამგვარი გადართვა მოითხოვს ფართო ფსიქოანალიტიკურ აზროვნებას, რომელიც ღიაა თეორიული და ტექნიკური მრავალფეროვნებისთვის. დღეს აღარ არის მხოლოდ ერთი ბიბლია და ის წინასწარმეტყველნიც მრავალნი არიან, რომლებიც ავითარებენ ფსიქოანალიზის სხვადასხვა მიდგომას, მიუხედავად იმისა, აქვთ თუ არა საამისო  ფაქტობრივი საფუძვლები. ძალიან ხშირად ამგვარი საფუძველი არ არსებობს, ფსიქოანალიზის ისტორიაში  ხშირად გვხვდება მწირ მონაცემებზე დაფუძნებული მტკიცებულებები.
ალბათ მოვიდა დრო, რომ ფსიქოანალიტიკური პრაქტიკის მოქმედების სფერო საბაზო მოსაზრებებზე დაყრდნობით მოინიშნოს. რეალურ პრაქტიკაში ალბათ არსებობს არა ცალკეული, არამედ კონცეპტუალურ ერთიანობაში მყოფი მიდგომები ( ჭალლერსტეინ 1995; Gრანტ & შანდელლ 2004).
ტრადიციული წარმოდგენით, ხანგრძლივი ფსიქოანალიტიკური თერაპია სიღრმისეულია, ხანმოკლე კი  ზედაპირული. ეს შესაძლებელია ასე არც იყოს. ხანდახან ძლიერ გახანგრძლივებული მკურნალობა არ იძლევა მნიშვნელოვან გაუმჯობესებას. შეიძლება ანალიზი, რომელიც ნაცნობ ტერიტორიას არ სცილდება, უფრო სწრაფად განვითარდეს, ვიდრე ის, რომელიც ახალ სფეროებში იჭრება. ანალიტიკოსის უნარი, მისი ცოდნის შინაარსიანი გამოყენება, გამოცდილება და ოსტატობა თავისთავად იწვევს თერაპიის დაჩქარებას. მკურნალობა, რომელიც სასურველ შედეგს იწვევს მოკლე დროში, ხშირად განიხილება, როგორც კლინიკურად საეჭვო და არ რგებს ანალიტიკოსის პროფესიულ პრესტიჟს. პირიქით, რაც უფრო ხანგრძლივია ანალიზი მით უფრო ფასდება, თუმცა საკითხავია, აკმაყოფილებს თუ არა მისგან მიღებული გამოცდილება თერაპიულ და პრაქტიკულ კრიტერიუმებს.
ანალიტიკოსთა უმრავლესობა მხარს აღარ უჭერს იმ განცხადებას, რომ საკმარისია  მიჭნეხილი ცნობიერი მასალა გაცნობიერდეს და წინააღმდეგობანი მოიხსნას. ფსიქოანალიტიკური თერაპიების თერაპიული ამოცანა “ ცოტა უფრო მეტია”  (შტერნ ეტ ალ. 1998).    ფროიდმა ჯერ კიდევ 1919 წელს დასვა შეკითხვა: ,,უნდა დავტოვოთ თუU არა პაციენტი მარტო იმ წინააღმდეგობებთან, რომლებიც მას დავანახეთ? გადატანის გარდა, არაფრით არ უნდა დავეხმაროთ? “ (Fრეუდ 1919ა,პ.162).
შახტერის და კეხელეს ( 2007) აზრით, ბევრი ფსიქოანალიტიკოსი თავის სამუშაოს  პ-ის მხარდაჭერაზე აგებს, მაგრამ მხოლოდ ცოტანი ახდენენ ამის ვერბალიზაციას და არც მოხსენებების დროს აღნიშნავენ ამის შესახებ.  მხარდაჭერა შეიძლება გამოიხატოს ხმის ტემბრით ისე, რომ ანალიტიკოსისათვის გაუცნობიერებელიც დარჩეს. ახტარი (2004 ) აღნიშნავს, რომ ჰელმუტ ტომას ანალიტიკური შრომა არის        ,, უდავოდ თერაპიული, დინამიური და იმავდროულად პირდაპირი, მხარდამჭერი და ინტერპრეტაციული, გამიზნული და სპონტანური”, იმავდროულად კლასიკურ ჩარჩოებში მოქცეული.
შესაბამისად,  ტერმინი “ფსიქოანალიტიკური თერაპია, ” რომელის აერთიანებს სეტინგის უამრავ ვარიაციას, უნდა მოიცავდეს ფსიქოანალიტიკურ  სამუშაოსაც,  როგორც ინიციატივას.
განმსაზღვრელ კრიტერიუმად უნდა ჩაითვალოს პაციენტის გამოჯანმრთელება დასაბუთებული დემონსტრირებით(Fონაგყ ეტ ალ. 2002). დიქოტომიის ამგვარად გადალახვა      ფსიქოანალიტიკური  საზოგადოებაში  რე-ცენტრალიზებას მიახდენდა.
რას მოიგებდა “ფსიქოანალიტიკური წვრთნა”ამ პოზიციის  მიღებით? ჩემი აზრით, ჩვენ უნდა ვუბიძგოთ ჩვენს კანდიდატებს რათა გააფართოვონ თერაპიის ჩარჩოები (სეტინგი), შეისწავლონ სხვადასხვა ფსიქოანალიტიკური  ტექნიკა,  შემუშავებული გარკვეული ტიპის პაციენტების საჭიროებისათვის(ფ.ე. ჩლარკინ ეტ ალ. 1999),  გაზარდონ  იმის გაგების  უნარი, თუ  რა ხდება ფსიქოანალიტიკური მკურნალობის თეორიის ძირეული  მონაცემების ჩარჩოებში. მე  პირადად  უარვყოფდი იმას,  რომ  ძირეული პრინციპების განhttps://www.facebook.com/GPPSociety/სხვავება   ფსიქოანალიტიკური თერაპიასა და  ფსიქოანალიზს შორის ომს იწვევს –როცა კი ის იფეთქებს ხოლმე.  წვრთნის დროს გათვალისწინებული უნდა იყოს   დაავადებაზე ორიენტირებული შესაბამისი სტრატეგიები  (Lუყტენ ეტ ალ. 2006) და ასევე მკურნალობის   შემარბილებელი განზომილებანი,  თუკი  ფსიქოანალიზს  კვლავ აქვს სურვილი იყოს  პრიმუს ინტერ პარეს- პირველი თანასწორთა  შორის.
ამ  მოთხოვნას მხარს უნდა უჭერდეს  იმის დემონსტრირება, რომ მივყვებით პ-თაA საჭიროებას და ვამჯობინებთ მათთვის “ფსიქოანალიტიკურ თერაპიას”,  როგორც                        ,, უდავოდ  თერაპიულს, დინამიურსა და იმავდროულად პირდაპირს, მხარდამჭერს და ინტერპრეტაციულს, გამიზნულსა და და სპონტანურს” .  ამის    პირისპირ მდგომი  ფსიქოანალიტიკური თეორიებისა და პრაქტიკის ჰეტეროგენული კალეიდოსკოპიდან ერთი  რამ ჩანს ნათლად.  ყველა ანალიტიკურ თერაპევტს უბიძგებენ მორჩილებისაკენ . სუსტად დასაბუთებულმა  განცხადებებმა  განსაკუთრებული ანალიტიკური გზის შესახებ შეიძლება ხელი შეუშალოს მონუმენტურ  ემპირიულ  შეფასებას, რომელის ჯერ კიდევ წინა  გვაქვს.